Nieuwjaarstoespraak burgemeester Bezuijen

Beste Zoetermeerders,

Wat fijn dat u hier vanavond allemaal bent.
Wat een feest dat we hier samen het nieuwe jaar kunnen vieren.
Een jaar dat - zo wens ik u allemaal - gezond en gelukkig, veilig en vreedzaam, stralend en schitterend zal zijn.

Ik weet het, natuurlijk zijn niet alle Zoetermeerders vanavond hier, maar 200 jaar geleden, in de tijd van mijn verre voorganger Johannes van Trigt, zou deze opkomst wel zo'n beetje het hele dorp omvatten.

Van Trigt was de eerste burgemeester van Soetermeer - toen nog geschreven met een 'S'- en hij was niet alleen burgemeester, of schout, maar ook notaris.
De inwoners van zijn dorp waren vooral boeren en boerinnen, turfstekers en ambachtslieden; ze maakten boter en kaas, ze waren kuiper of smid, bakker of timmerman.
Het dorp was een netwerk van mensen die met en voor elkaar werkten, die elkaar aanvulden en nodig hadden.

In de oogsttijd kwam daar altijd een groep seizoenarbeiders bij, vooral uit Duitsland, die graag in het 'steinreiche Holland' kwamen maaien en oogsten.
De meesten gingen na de oogst weer naar huis, anderen vonden hier hun huis en thuis.

Zij werden ook Zoetermeerders.
En dat is hoe gemeenschappen groeien en bloeien:
door mensen die elkaar aanvullen en nodig hebben,
door mensen die erbij komen.
Van verder weg of dichterbij.

Vandaag telt onze gemeente precies 129.898 inwoners
Bijna 130.000 mensen die in Zoetermeer hun huis hebben.
En hopelijk ook hun thuis.
Want ergens thuis zijn is meer dan een dak boven je hoofd
- al is het natuurlijk wel belangrijk om te zorgen dat er voor iedereen een dak is...

Je thuis voelen is ergens jezelf kunnen zijn, je vrij en veilig voelen.
Samenvallen, vertrouwd zijn in en met je omgeving.
Ergens thuis zijn is daarom geen plek maar een emotie.
En die emotie, dat gevoel, is geen gegeven, geen automatisme.
Het is niet: ik heb een huis dus ik ben thuis.
Zeker niet in de grote, diverse stad die Zoetermeer is geworden.
Daarom is het thema van deze nieuwjaarsvoorstelling: 'Zoetermeer is mijn thuis'

Want dat thuisgevoel, dat warm kloppende hart voor onze stad, daar moeten we samen aan werken.
Zoetermeer is de afgelopen 200 jaar niet alleen enorm gegroeid, maar onze gemeenschap, onze stad, is ook geen natuurlijk netwerk meer.
Wij zijn niet meer met elkaar verbonden omdat we - zoals 200 jaar geleden - met en voor elkaar werken, maar omdat we met en voor elkaar wonen en leven.
Niet meer omdat we elkaar vinden in wat we doen, maar omdat we elkaar moeten vinden in wie we zijn.
Om in al onze kleurrijke diversiteit een samenleving, een stad te zijn waar iedereen zich thuis kan voelen, moeten we ons best doen om elkaar te ontmoeten, elkaar te zien en te horen.

Om dat voor elkaar te krijgen, om dat te stimuleren, organiseert de gemeente allerlei activiteiten.
Afgelopen jaar bijvoorbeeld het Zoetermeer Diner, waar we met maatschappelijke organisaties, de provincie, ministeries en vele andere partners spraken over hoe we samen kunnen werken aan een Zoetermeer waar we allemaal kunnen en willen leven, wonen en werken.
Een bijeenkomst die op mij grote indruk maakte was de Stadsdialoog op 12 december
Georganiseerd om inwoners gelegenheid te geven met elkaar te praten over vrede, vrijheid en veiligheid, over gezien en gehoord worden in deze tijd van geopolitieke spanning en polarisatie.
De 75 deelnemers hadden intensieve gesprekken met elkaar aan de hand van stellingen.
Ik was vooral onder de indruk van persoonlijke verhalen die mensen deelden.
Verhalen over woede en schaamte, vreugde en verdriet.
Verhalen van mensen die zich in het dagelijks leven vaak niet veilig genoeg voelden om voor hun geloof uit te komen, om hun mening te geven.
Verhalen van mensen die zich tijdens deze bijeenkomst wel durfden te laten zien en horen.
Dat was mooi om mee te maken.
Mooi om te zien dat met elkaar praten, naar elkaar luisteren, echt werkt.
Dat is hoe moderne gemeenschappen groeien en bloeien: door elkaar te zien en te horen.
Want al werken we niet meer allemaal met en voor elkaar, we hebben elkaar nodig.
Als familie, vrienden en buren.
Van ver weg en dichterbij.

Dat kan alleen als we ons echt thuis voelen, als we ons vrij en veilig voelen om onszelf te zijn.

Helaas is vrijheid en veiligheid niet meer zo zelfsprekend als we bijna 80 jaar dachten.
We kunnen niet meer echt zeggen dat wij van na de oorlog zijn.
Daarom zullen we dit jaar veel aandacht besteden aan de viering van 80 jaar vrijheid.
Dat gaan we doen met allerlei activiteiten voor jong en ouder.
Bijvoorbeeld met de foto-expositie 'Oorlogsherinneringen in kleur'.
Deze tentoonstelling brengt de geschiedenis tot leven, met speciale aandacht voor de gebeurtenissen in Zoetermeer.
In april organiseren we een Vrijheidsconcert; een muzikale middag voor alleenwonende ouderen en inwoners van zorginstellingen, met muziek van de Bill Baker Big Band.
In mei is er natuurlijk de Dodenherdenking en een Vrijheidsmaaltijd in samenwerking met alle wijkregisseurs.
Want herdenken en vieren gaan dit jaar hand in hand.
Omdat het belangrijk is om ons te realiseren dat we, hoewel de oorlog gevaarlijk dichtbij komt en we zelfs van onze nieuwe NAVO-baas te horen hebben gekregen dat we ons geestelijk moeten voorbereiden op oorlog, nog steeds in vrijheid leven.
En die vrijheid moeten we bewaken en koesteren.

Als burgemeester en als inwoner van Zoetermeer zal ik ook komend jaar, samen met u allemaal, hard blijven werken om van onze gemeente, van onze samenleving een plek te maken waar mensen zich thuis voelen.
In alle vrijheid.
Dat betekent dat we ons als gemeentelijk bestuur in zullen spannen om een goede overheid te zijn: rechtvaardig, betrouwbaar en betrokken.
Dat betekent dat we ons best zullen doen om, samen met u, van Zoetermeer een stad te maken waar we ons allemaal vrij en veilig genoeg voelen om met elkaar te praten.

Om die dialoog te versterken ga ik komend jaar weer op werkbezoek in de wijken.
Dat deed ik al toen ik hier net burgemeester werd, maar toen moest dat binnen de beperkingen van de coronacrisis.
Dit jaar kom ik opnieuw naar jullie toe, om het gesprek aan te gaan en te luisteren wat er in de stad leeft.
Jullie horen er snel meer over.
Ik hoop dat deze wijkbezoeken een bijdrage zullen leveren aan het versterken van onze band.
Zodat we samen kunnen zorgen dat Zoetermeer een stad is waar we ons allemaal thuis kunnen voelen.
In alle vrijheid.

Liefst ook op oudejaarsavond...

Net als elk jaar hebben we, samen met politie en brandweer, jongerenwerk en buurtpreventie, hard gewerkt om te zorgen voor een veilige jaarwisseling met zo weinig mogelijk schade.
Het is ook dit jaar weer jammer dat er toch weer de nodige ongelukken en brandjes waren,
dat er weer een hoop schade is,
dat politie, brandweer en hulpverleners weer meerdere keren moesten ingrijpen.
Ik heb veel respect voor al hun harde werk, voor en tijdens de jaarwisseling, maar laten we eerlijk zijn:
het is en blijft een enorme inspanning voor een nacht die voor iedereen een feest zou moeten zijn.
Ik sluit me dus aan bij mijn collega's in andere gemeenten, en blijf pleiten voor een landelijk vuurwerkverbod.
De ervaringen, ook dit jaar, leren dat dat de enige oplossing is om van de jaarwisseling een feest voor iedereen te maken, zonder gevaar of overlast.

Een feest voor u allemaal, dat is wat we u vanavond bieden.
Een mooi muzikaal programma waar ik persoonlijk best trots op ben.
Want vanavond gaan we genieten van twee muzikale zussen uit ons eigen Zoetermeer.
Maria en Anuschka Pedano treden al sinds hun kinderjaren samen op.
Ik hoorde ze spelen in de Oosterkerk in Oosterheem en was zo brutaal om ze te vragen of ze hier vanavond wilden spelen.
Dat wilden ze.
Graag zelfs.
Want Zoetermeer is hun thuis.

Dus ik geef dit podium graag aan deze 2 bijzondere inwoners en aan Tamara van Sprundel, Blue Lavender, Kevin van der Leeuw, Kick'n Studios en stadsdichter Colin Knoester en wens ik u allemaal een borrelende en bruisende avond!
Een avond waar zelfs Johannes van Trigt vrolijk van zou gaan kijken...

En voor straks en het hele nieuwe jaar, geef ik u graag deze oude wijsheid mee: samen uit, samen thuis!